پژوهش حاضر درصدد طراحی الگوی مطلوب نقش جامعه مدنی در پیشگیری از جرم در نظام کیفری ایران است. برای پردازش مساله، از راهبرد پژوهش کیفی و از نوع تحلیل مضمون بهره گرفته شده است. دادههای پژوهش با استفاده از مصاحبهی نیمه استاندارد با 12 نفر از خبرگان حوزه جزا و جرم شناسی که با استفاده از روش نمونهگیری نظری انتخاب شده بودند؛ گردآوری گردید و با کاربست روش تحلیل مضمون از نوع شبکهی مضامین مورد تحلیل و مدل مفهومی اندازهگیری شبکهای برساخته شد. یافتههای پژوهش کیفی نشان داد که طراحی مدل مطلوب نقش جامعه مدنی در پیشگیری از جرم در نظام کیفری ایران شامل مضمون فراگیر: 1- راهکارهای برون‌سازمانی شامل: روزآمدی و مرتفع نمودن مشکلات قانونی و حقوقی، اتخاذ سیاست جنایی پیشگیرانه، مرتفع نمودن مشکلات اجرایی و تقویت جایگاه جامعه مدنی، تقویت سرمایه اجتماعی در جامعه، فرهنگ سازی و آموزش همگانی و نیز مرتفع نمودن مسائل اقتصادی و اجتماعی و 2- راهکارهای درون سازمانی شامل: اعمال مدیریت دانش در پیشگیری از جرم و نیز تقویت ساختار و نحوه مدیریت نهادهای جامعه مدنی تشکیل شده است. علاوه بر آن، جهت «اعتبارسنجی» مضامین و مدل برساختهشده، از دو روش ارزیابی اعتبار به شیوهی ارتباطی و نیز روش ممیزی و به منظور «پایاییسنجی» از دو روش قابلیت تکرارپذیری و نیز قابلیت انتقال یا تعمیمپذیری استفاده شده است.
