انفجار گسترده در اسکله شهید رجایی بندرعباس، زندگی هزاران نفر را در این شهر بندری دگرگون کرد. بیش از ده‌ها کشته، هزاران مجروح و نگرانی درباره اثرات گازهای ناشی از انفجار بر روی سلامت مردم و محیط زیست، تنها بخشی از پیامدهای این فاجعه بودند. با این حال، در دل این تراژدی، نشانه‌هایی از همبستگی اجتماعی آشکار شد که ابعاد تازه‌ای از مسئولیت‌پذیری حرفه‌ای و مدنی در ایران امروز را نمایان کرد.
در نخستین ساعات پس از انفجار، با اعلام نیاز فوری به خون، مردم در سراسر استان‌های جنوبی و همجوار به مراکز انتقال خون رفتند. بنا بر گزارش سازمان انتقال خون، ظرف کمتر از ۱۲ ساعت، نیاز فوری بیمارستان‌های بندرعباس به گروه‌های خونی خاص تأمین و همچنین شبکه‌ای بزرگ از اهدای خون در سراسر کشور فعال شد. به گزارش فرهیختگان ۳۷ درصد داوطلبان انتقال خون «اهدا اولی» بودند.
جامعه پزشکی نیز به سرعت وارد عمل شد. ده‌ها پزشک در رشته‌های مختلف، از جراحان پلاستیک و چشم‌پزشکان گرفته تا دندان‌پزشکان و متخصصان فک و صورت، در شبکه‌های اجتماعی اعلام کردند که خدمات درمانی خود را به آسیب‌دیدگان حادثه به‌صورت رایگان ارائه می‌کنند. درمانگاه‌ها، مراکز فیزیوتراپی، کلینیک‌های تخصصی و داروخانه‌های متعددی نیز در بندرعباس و شهرهای اطراف، برای ارائه خدمات رایگان اعلام آمادگی کردند.
حسن کرمانپور مدیر روابط عمومی وزارت بهداشت، خبر داد که صدها واحد خون و تجهیزات پزشکی به بندرعباس ارسال شده و درمان مجروحان به صورت رایگان انجام می‌شود. به گفته او گروهی از پزشکان جوان، با وجود برنامه مهاجرت به خارج از کشور، تصمیم گرفته‌اند به بندرعباس بروند و در درمان آسیب‌دیدگان مشارکت کنند.
پرستاران نیز به سرعت خود را به مراکز درمانی رساندند. بیش از ۱۵۰۰ پرستار در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی بندرعباس، داوطلبانه یا با قبول شیفت‌های اضافی، مشغول ارائه خدمات درمانی شدند. حتی پرستاران بازنشسته با حضور دوباره در مراکز درمانی، به این کمک آسیب‌دیدگان رفتند.
در کنار خدمات درمانی گروهی از وکلای دادگستری نیز اعلام کرده‌اند که به خانواده‌های جان‌باختگان و آسیب‌دیدگان مشاوره و خدمات حقوقی رایگان ارائه می‌کنند.
بندرعباس در روزهای پس از حادثه، شهری زخمی اما زنده است؛ با حضور شهروندان، پزشکان، پرستاران و وکلا، که بدون انتظار برای فرمان‌های رسمی، دست به کار شده‌اند تا باری از دوش یکدیگر و مردم بردارند. در میانه دودی که هنوز در هوای شهر جریان دارد، آنچه بیش از همه به چشم می‌آید، قدرت پیوند انسانی و اراده جمعی برای کمک به هم‌وطنان است.
